غم و اندوه اگر هم روزي مثل باران باريد

  يا دل شيشه اي ات از لب پنجره ی عشق زمين خورد و شکست

   با نگاهت به خدا چتر شادي وا کن و بگو با دل خود که خدا هست ؛ خدا هست . . .

  او هماني ست که در تارترين لحظه ی شب راه نوراني اميد نشانم مي داد . . .

  ماه من!

  غصه اگر هست بگو تا باشد معني خوشبختي ، بودن ِ اندوه است

  اين همه غصه و غم اين همه شادي و شور چه بخواهي و چه نه!

  ميوه ی يک باغند همه را با هم و با عشق بچين. . .

  ولي از ياد مبر !

   پشت هر کوه بلند سبزه زاري ست پُر از ياد خدا

  و در آن باز کسي مي خواند که خدا هست خدا هست . . .

  و چرا غصه چرا ؟